Χριστούγεννα 2017

Κοιτάζω το blog και βλέπω μια ανάρτηση από πέρυσι τα Χριστούγεννα.
Μια ανάρτηση σε όλη τη χρονιά.
Οχι ότι ήταν μια συνηθισμένη χρονιά όμως.
Προβλήματα υγείας δικά μου και της Ζωής, αλλαγές στη δουλειά. Ο χαμός του πατέρα τον Ιούνιο.
Μια δύσκολη χρονιά.
Εχω να νιώσω ξένοιαστα από την περυσινή μας εκδρομή στη Θεσσαλονίκη πέρυσι τις γιορτές τέτοιες μέρες.
Μετά μέχρι τον Μάρτιο κλείσιμο του ΕΣΠΑ ακόμη και τα Σαββατοκύριακα στο γραφείο, μετά στο Πάσχα και για δύο μήνες το πρόβλημα με τη μέση της Ζωής, τον Ιούνιο το πρόβλημα υγείας η νοσηλεία και ο χαμός του πατέρα, η δικιά μου λοίμωξη και το χαμένο καλοκαίρι, ζητήματα υγείας και το πρόσφατο χειρουργείο ξανά της Ζωής.
Ας ελπίσουμε η χρονιά που ανατέλλει σε λίγες μέρες να είναι περισσότερο ξένιαστη, με λιγότερα προβλήματα και καλύτερη υγεία για όλους μας.  

Ενα σύντομο μήνυμα.

Το παρακάτω το έστειλα στις 11.30 το βράδυ 25ης Μαρτίου 2017 στους συναδέλφους του γραφείου.

Μετά από ένα εξαιρετικά δύσκολο 2μηνο η δουλειά τελείωσε και το αποτέλεσμα ήταν καλό.

Εφτασα κάποιες φορές στα όρια μου αυτό το δίμηνο, ιδιαίτερα την τελευταία εβδομάδα και αυτό δεν το είχα ξαναπεί στη δουλειά.

Χαίρομαι που δεν τα ξεπέρασα γιατί θα αδικούσα ανθρώπους και θα το μετάνιωνα.

Το παρακάτω μύνημα γράφτηκε 2 εδβομάδες πριν σε ένα βράδυ αυπνίας και εστάλει με το πέρας της εργασίας.

Κατάλαβε ότι άγγιξε τους συνεργάτες μου γιατί ήταν αληθινό. Το παραθέτω για την ιστορία. Δεν ξέρω τι θα ακολουθήσει στη δουλειά αλλά αυτό το αποτέλεσμα και τα συναισθήματά του είναι δικά μου.

Αγαπητοί συνάδελφοι

Ακόμη μια αποστολή ολοκληρώνεται με επιτυχία, από τις πιο δύσκολες που αντιμετωπίσαμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια για πολλούς λόγους.

Επιτελέσαμε και πάλι το καθήκον μας απέναντι στην υπηρεσία, στο πρόγραμμα, σε αυτούς που πληρώνουν τους φόρους τους για να πληρωνόμαστε, στη συνείδησή μας που για ανθρώπους σαν εμάς είναι ο πιο αυστηρός κριτής.

Ενα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους σας, τόσο στους συναδέλφους της μονάδας όσο και στους συναδέλφους των άλλων μονάδων που βοήθησαν όπου χρειάστηκε, όπως πάντα κάνουν.

Να ξέρετε ότι θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που σας έχω συνεργάτες

Καλή συνέχεια σε όλους.

..mission accomplished Παναγιώτα

Χριστουγεννα 2016

.. με βρίσκουν στο σπίτι με την οικογενειά μου  τη γυναίκα και τα 2 καλά κοριτσάκια μου.
 Η τηλεόραση παίζει ξεχασμένη, κάποια μελωδία, το φωτάκια στο δέντρο αναβοσβήνουν σε διαφορετικές συχνότητες,  το σπίτι είναι ζεστό, ο φωτισμός χαμηλός τα κοριτσάκια μου μικρά και μεγάλα κοιμούνται.

Η ώρα είναι 12.15 και εδώ και 15 λεπτά είναι Χριστούγεννα ανήμερα. Το πρωί σηκώθηκα ξένιαστος μετά από μια δύσκολη εβδομάδα αγόρασα μια καινούργια και πολύ στυλάτη μπαγκαζιέρα για το αυτοκίνητο,  περισσότερο επειδή μου άρεσε και όχι τόσο από ανάγκη, μετά super market, το απόγευμα δώρα για τα παιδιά.

Η σκέψη μου πήγε πισω στα Χριστούγεννα του 93 όταν ξημερώματα ανήμερα της γιορτής είχα ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα που μου στοίχισε ένα τραυματισμό στο πόδι και ένα κατεστραμμένο BMW.

Εφεδρος Λοχίας υπηρετούσα στη Λάρισα και ενώ πήγαινα στη μονάδα μου στις 6.00 το πρωί σε μια δεξιά στροφή  μια στιγμή απροσεξίας και το αυτοκίνητο ξέφυγε καβάλησε τη κεντρική νησίδα - δεν είχα πια τιμόνι - χτύπησε σε ένα φρεάτιο της ΔΕΗ  - γεγονός που μάλλον με έσωσε διαφορετικά θα καρφωνόμουν στην τσιμεντενια κολώνα φωτισμού 30 μέτρα παραπέρα -  ανατράπηκε, έκανε 2 τούμπες και ήρθε στα ίσια του στραμένο προς την αντίθετη κατεύθυνση για Τρίκαλα.

Το αυτοκίνητο καταστράφηκε, από το παρμπρίζ και μετά έγινε φυσαρμόνικα, το υπόλοιπο σασί - κλωβός άντεξε και η ζώνη με έσωσε. Ομως το πεντάλ του συμπλέκτη από τη πρόσκρουση μετατοπίσθηκε προς το εσωτερικό και μου έσπασε τον αριστερό αστράγαλο.

Ταλαιπωρήθηκα τότε με 2 χειρουργικές επεμβάσεις στο 404 σταρτιωτικό νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη, η μιά εξ αυτών 3 ωρη,  αρκετούς μήνες με πατερίτσες , μεγαλύτερη θητεία κατά 2 σχεδόν μήνες (την αναρρωτική άδεια την υπηρετείς).

 Είμαι ευγνώμων όμως μου βγήκα ζωντανός και καλό είναι αυτό να το θυμάμαι συχνότερα για να βάζω και τις σωστές προτεραιότητες.

I am back..

Am I?

Είχα να αναρτήσω κάτι από τον Οκτ του 2015.

Ασθανόμουν ότι είχε περάσει καιρός αλλά τόσος πολύς?

Ασε που είχα πιστέψει ότι το blog αυτό είχε τελειώσει για μένα.

Σήμερα παραδόξως ήθελα να βάλω τις σκέψεις μου σε χαρτί ή μάλλον στην οθόνη και έτσι αβίαστα ήρθε και η νέα ανάρτηση ένα χρόνο μετά.

Για να δούμε..

Βλέπω στα στατιστικά ότι έχω καμιά 20 αρια επισκέψεις τη μέρα. Μπα..? 

ΑΜΥΝΑ ΠΑΙΖΩ

Ετσι αισθάνομαι, τα τελευταία χρόνια.

Ετσι απάντησα σε ένα φίλο που τον βρήκα τυχαία στη παιδική χαρά και με ρώτησε τι κάνω. Αμυνα παίζω, παντού.

Σε όλους τους τομείς. Στην οικογένεια, στα οικονομικά, στη δουλειά, στην εξέλιξη την επαγγελματική, στην φθορά τη σωματική, στη φρεσκάδα της σκέψης και του μυαλού, στην απόδοση μου παντού.

Σα να προσπαθώ να περιχαρακώσω και να διαφυλάξω τα όποια κεκτημένα μείνανε.

Σκέψεις για καλύτερα μάλλον απαγορευμένες και όποτε γίνονται (οι σκέψεις) μένουν όνειρα

Και κατεβάζω συνέχεια τα στάνταρ μου..

Στην τελευταία έκθεση αυτοκινήτου που επισκέφθηκα βρήκα ωραίο αυτοκίνητο ένα skoda και απλησίαστο όνειρο ένα vw

Κατά τα λοιπά δεν τα καταφέρνω άσχημα στην άμυνα αλλά μέχρι πότε?

Και οι απαιτήσεις συνέχεια αυξάνουν, τα παιδειά μεγαλώνουν, όνειρα και απωθημένα δικά μου αναβάλλονται..

Ψυχραιμία λέω στον εαυτό μου.

Μην ξεχνάς οι πόλεμοι κερδίζονται με υπόλοιπα.. Μακάρι…

Γύρισα πίσω 25 χρόνια

25  και πλέον χρόνια γυρισα πίσω απόψε, ακούγοντας το αυτό το τραγουδάκι..

Οταν δεν υπήρχαν όχι κινητά αλλά ούτε και σταθερά τηλέφωνα πρόχειρα.

Για να έχεις τηλέφωνο φοιτητής ήθελες μέσο - έβαλα στο 3ο έτος.

Και η ελπίδα να ανταμώσεις τη γκόμενα ήταν να την τρακάρεις τυχαία σε κανα μαγαζί.


.https://www.youtube.com/watch?v=4wDqs2j2okQ

Can We End the Meditation Madness?

Επειδή πολλές φορές το σκέφτηκα δεν χάθηκε και ο κόσμος..

http://www.nytimes.com/2015/10/10/opinion/can-we-end-the-meditation-madness.html?mabReward=CTM&action=click&pgtype=Homepage&region=CColumn&module=Recommendation&src=rechp&WT.nav=RecEngine&_r=0