Δειλινό στο Φλοίσβο

Και άλλο κυριακάτικο απόγευμα στην παραλία, ηλιόλουστο αυτή τη φορά

Πιάσε μια παγωμένη..

Όταν ήμουν μικρός πήγαινα κάθε Σάββατο πρωί κατηχητικό γιατί μετά το μάθημα παίζαμε μπάσκετ. Στα βιβλιαράκια που μας μοιράζανε έγραφε ότι η συνουσία χωρίς συναίσθημα - το οποίο εντέχνως το έδενε με τον έγγαμο βίο - δεν είναι καλύτερη από ένα ποτήρι παγωμένης μπύρας. Θέλανε με αυτό τον τρόπο να μας κρατήσουν στην εφηβεία μας μακριά από τις σαρκικές απολαύσεις. Λες και ήταν εύκολο να σου κάτσει γυναίκα στην επαρχία αρχές δεκαετίας του 80.

Μου ήρθε στο μυαλό το παραπάνω, ένα απόγευμα γυρίζοντας αργά – όπως όλο και περισσότερο συμβαίνει τελευταία -από το γραφείο.

Περασμένες 7 το απόγευμα και νηστικός καθώς ένα σνακ ή ένα σάντουιτς στα γρήγορα είναι ότι προλαβαίνω μέσα στη μέρα, πιάνω τον εαυτό μου να ορέγεται όχι τόσο το πιάτο φαγητό που με περιμένει σπίτι, αλλά το παγωμένο ποτήρι μπύρας που το συνοδεύει.

Το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά, τελειώνει ο Ιούνιος, το θερμόμετρο βαράει 30+ βαθμούς και η στιγμή που θα κάτσω στο τραπέζι και η παγωμένη από το ψυγείο μπύρα θα συνοδεύσει το πιάτο μου κρέας / ψάρι / λαδερό αδιάφορο ρέοντας στο διάφανο ποτήρι είναι η καλύτερή μου.

Μπύρες υπάρχουν πολλές

Πρόσφατα σε ένα τραπέζι μια κυρία δίπλα μου προσπαθώντας να αυτοπροβληθεί αράδιαζε ονόματα διατυπώνοντας προσωπικές κρίσεις για τη γεύση και την κατάλληλη στιγμή για την καθεμία. Άλλωστε οι περισσότεροι στην ηλικία μου έχουν δοκιμάσει πλήθος ετικέτες είτε εδώ που από το 90 οι μπυραρίες ήταν μόδα – είτε στο εξωτερικό.

Τις έχω χεσμένες.

Εγώ το απόγευμα ορέγομαι μια λαϊκή παγωμένη amstel την απλή όχι την pilsen.

Αυτές που η εξάδα στον Σκλαβενίτη κάνει 2,70 € και η μια είναι δώρο

Και την συσκευασία, το κουτάκι των 330 ml που γεμίζει μόλις ένα ποτήρι και τελειώνει ενώ θέλεις και άλλη.

Ποιος ξέρει γιατί. Ίσως η γεύση της μου χει μείνει από τα χρόνια τα φοιτητικά ή και του στρατού, τότε που η amstel ήταν μονοπώλιο και η πράσινη Heineken ήταν πολυτέλεια. Ανέκαθεν άλλωστε, η μπύρα ήταν το ποτό του φοιτητή και του φαντάρου. Ίσως ξυπνά εικόνες παλιών καλοκαιριών, βραδιές σε κατάστρωμα πλοίου, θέση τουριστική στο δρόμο για Κυκλάδες. Ποιος ξέρει..

Όπως όλες οι απολαύσεις όμως έχει και τα μείον της

Και το θέμα είναι ότι κάνει κοιλίτσα / προκοίλι.

Και όπως είμαι αδύνατος αυτό εξέχει.

Το Σάββατο το πρωί που ως παντρεμένος έχω έξοδο στο Σκλαβενίτη το χέρι διστάζει όταν φτάνει στα ράφια με τις μπύρες. Να πάρω μία για σήμερα, άντε και δεύτερη και αύριο ? Στην τιμή των τριών μονών σχεδόν παίρνεις την εξάδα. Άσε που αν πάρω μια ή δύο την Δευτέρα το απόγευμα θα κάνω στάση στο περίπτερο όπως έρχομαι από το γραφείο.

Το απόγευμα λοιπόν αφού τη ρούφηξα μέχρι σταγόνας είπα ότι δεν πρέπει να είμαι δέσμιος των επιθυμιών μου και συμφώνησα με τον εαυτό μου να περιορίσω την μικρή απόλαυση μου τα Σαββατοκύριακα.

Στα 40 + που βαδίζω και με τις υποχρεώσεις να τρέχουν η συνουσία έχει περιορισθεί ούτως ή άλλως στα Σαββατοκύριακα. Τι θα γίνει με την μπύρα ?

Ιταλίδα καλλονή

Ανακάλυψα τα θέλγητρα της ένα κρύο πρωινό στο Βόλο το 98. Μπήκα στην έκθεση τυχαία. Το συνεργείο δούλευε στο διπλανό δρόμο και γω την είδα στην βιτρίνα της αντιπροσωπείας.

Μαζί μου τη χάζευαν 4 –5 άρρενες όλων των ηλικιών.

Ήταν μια Alfa 156 μοντέλο άρτι αφιχθέν. Ο θαυμασμός ήταν στα μάτια όλων για να μην πω τρέχαν τα σάλια μας.

Σχεδίαση De Silva, κρυμμένες πίσω χειρολαβές, τονισμένες μπροστινές, εξαίσιες καμπύλες, έντονα ρετρό στοιχεία στο εσωτερικό, κινητήρες twin spark οι δυνατότεροι στην κατηγορία, οδηγική συμπεριφορά ποίημα. Ο ειδικός τύπος έγραφε διθυραμβικά σχόλια.

Θυμάμαι ακόμη ένα τύπο που χάιδευε το εσωτερικό των θόλων των τροχών που ήταν καλυμμένο με μια φίνα μαλακή μοκέτα. Τα σχόλια ήταν διφορούμενα κατά ποσό χρειαζόταν σε αυτό το σημείο τέτοιο υλικό.

Ο έρωτας μου ήταν κεραυνοβόλος, με την πρώτη ματιά που λένε. Αλλά δεν ήταν η ώρα μας. Ήμουν στα 29 εργένης, οδηγούσα ένα Fiat Punto αγορασμένο τον προηγούμενο χρόνο και έχοντας καταστρέψει την πατρική BMW το 95 ενώ ακόμη ήμουν φαντάρος, ούτε στην πατρική αρωγή μπορούσα να ποντάρω. Άλλωστε αν και με σπορ καταβολές το αυτοκίνητο ήταν ένα τετράθυρο σεντάν που το λες και οικογενειακό και γω ήμουνα μόνος σαν το κούκο.

Έκτοτε την χάζευα όπου την έβλεπα. Αν οδηγούσα και την συναντούσα ευχόμουνα να συνταξιδεύουμε για όσο γίνεται περισσότερο για να τη χαζεύω τουλάχιστον όσο μπορούσε το punto να την ακολουθήσει. Όπως μια όμορφη γυναίκα που περπατάει μπροστά σου και εύχεσαι να συνεχίσει να το κάνει ή ακόμη καλύτερα να συμπίπτουν οι προορισμοί σας.

Παρακολουθούσα τις αλλαγές που οι Ιταλοί της κάναν όσο τα χρόνια περνούσαν, πάντα πετυχημένες. Γερνούσε όμορφα. Το ρετρό εσωτερικό έγινε πιο μοντέρνο με αναφορές όμως πάντα στο παρελθόν βλέπε τα αυτόνομα ταχύμετρο, στροφόμετρο στο ταμπλό, τις θυρολαβές από νίκελ κ.α. Ο εξοπλισμός πιο πλήρης. Οι κινητήρες αναβαθμίσθηκαν σε euro III. To 2003 πέρασε στην πιο όμορφη φάση της. Με τον νέο σχεδιασμό στο μπροστινό της μέρος που θύμιζε snake eyes. Το πίσω μέρος της δεν το χώνεψα εύκολα θεωρώντας στην αρχή μέχρι να το συνηθίσω ότι η αλλαγή έγινε για την αλλαγή.

Ρούφαγα τα test στους 4 τροχούς όταν την οδηγούσαν. Θυμάμαι που γράφτηκε ότι το ESP καταργήθηκε γιατί είναι το μόνο αυτοκίνητο που δεν το χρειάζεται.

Και τα χρόνια περνούσαν και εκεί που ο έρωτας μου για την alfa κινδύνευε να μείνει όπως και οι μεγάλοι έρωτες ανεκπλήρωτος, έφτασε το 2004 όπου σταμάτησα πλέον να είμαι εργένης και δημιούργησα την δικιά μου οικογένεια. Το πιστό Punto δυσκολευόταν να παίξει το ρόλο του μοναδικού αυτοκινήτου της οικογένειας και είχα βάσιμους λόγους να αγοράσω καινούργιο αυτοκίνητο. Αφού ταλαντεύτηκα λίγο ανάμεσα σε αυτήν και σε ένα jeep Cherokee – καθώς ήταν η εποχή της αστακομακαρονάδας – το αποφάσισα στο τέλος της χρονιάς.

Η συμβουλή ενός φίλου ήταν να περιμένω την 159 καθώς το μοντέλο όπου να ναι θα άλλαζε αλλά εγώ δεν είχα μάτια για άλλη και ευτυχώς γιατί οι Ιταλοί αντικατέστησαν το μπιζουδάκι με το αυτοκίνητο του batman που στην αγορά πήγε άπατο. Ισα ίσα που διέκρινα την ευκαιρία να πετύχω καλή έκπτωση που έφτασε τα 3000 €.

Αγοράστηκε λοιπόν η Alfa στα 1800 κ.ε. που ήταν η πιο ισορροπημένη έκδοσή της. Ο πεθερός παραχώρησε τη θέση στάθμευσης στον κήπο και η ασημί άλφα έκτοτε αναπαύεται εκεί κουκουλωμένη με την καλύτερη κουκούλα της αγοράς, αναβαθμίζοντας την γειτονιά, όταν δεν διακοσαρίζουμε μαζί στην εθνική. Γιατί στην Αθήνα αποφεύγω να την κινώ. Και μια κούκλα αν την έχεις στη λάντζα σύντομα θα σπάσει. Για τον κλεινόν άστυ χρησιμοποιούσα το πάντα πιστό punto, που αντικαταστάθηκε στο ρόλο του μουλαριού από ένα yaris το 2010- το τελευταίο πετάρισμά μου ενώ η κρίση έδειχνε απειλητικά τα δόντια της.

Έκτοτε κάναμε μαζί 60.000 χλμ. Όλα καλοτάξιδα. Κάποια μικρο προβληματάκια που παρουσιάστηκαν στην αρχή λύθηκαν στο πλαίσιο της εγγύησης. Ένας λάθος τοποθετημένος σωλήνας απορροής του κλιματιστικού έκανε μούσκεμα το πατάκι του οδηγού και μένα στα πρόθυρα του ηρεμιστικού μέχρι να βρω τη βλάβη. Ένας συμπλέκτης που αλλάχτηκε στα 20.000 χλμ. Η ταπετσαρία της οροφής που ξαφνικά μαύρισε – όχι από το κακό της  - αλλάχτηκε επίσης. Το ταμπλό που έτριζε και ενώ η εδώ αντιπροσωπεία ήταν έτοιμη να το κατεβάσει ολόκληρο, ένα παλικάρι στο Τρίκαλα έσφιξε τη βίδα του καπακιού των ασφαλειών και ως δια μαγείας η alfa έγινε πιο αθόρυβη από Merc.

Ήμουν όμως συνειδητοποιημένος. Ήξερα τι έπαιρνα. Και είχα αποφασίσει να μην είμαι μίζερος μαζί της. Άλλωστε στο δρόμο όπως είχε πει και ένας φίλος σε κάνει να αισθάνεσαι βασιλιάς. Ο ίδιος βέβαια οδηγούσε μια 33 εικοσαετίας που 2 φορές είχε κάψει κινητήρα από διαρροή λαδιού και τα περισσότερα παρελκόμενα κρατιόντουσαν με σύρματα, αλλά είχε δίκιο.

Διανύουμε πλέον τον 8^ο χρόνο κοινής μας ζωής. Τα τελευταία χρόνια και για διάφορους λόγους δεν έκανα πάνω από 5.000 χλμ το χρόνο μαζί της. Άσε που το yaris πέρα από τις αστικές παίρνει πλέον σεβαστό μερίδιο και από τις υπεραστικές μετακινήσεις καθώς και οικονομικό και πιο εύχρηστο είναι και αρέσει περισσότερο στα πιτσιρίκια έτσι όπως είναι φωτεινό και με 40 θήκες που βάζεις τα πάντα. Άσε που καίει τη μισή βενζίνη.

Στα αυτοκίνητα και στις γυναίκες τα νεώτερα μοντέλα είναι πάντα καλύτερα έγραφε κάποτε το ΚΛΙΚ. Για τα αυτοκίνητα είναι αλήθεια. Κινητήρες που δεν καίνε, δεν ρυπαίνουν, με light turbo που εξασφαλίζουν επιδόσεις από χαμηλούς κυβισμούς και περιορίζουν το κόστος χρήσης που κοπανάνε σε τοίχους και βγαίνεις ατσαλάκωτος – λέμε τώρα.

Η alfa με τα τέλη του 1.8 λίτρου κινητήρα της, την ασφάλειά της και το ετήσιο service θέλει 1000 € το χρόνο ακόμη και ακίνητη. Άσε που οι χώροι και η ευκολία στη χρήση δεν ήταν ποτέ το δυνατό της.

Τι ωφελεί όμως να λες στον Ρομέο ότι η Ιουλιέτα του έχει χοντρούς αστραγάλους? Αυτός κοιτάει μόνο τα μάτια της…

Ερωτήσεις για το sex

Χτες το απόγευμα ακούω τη μεγάλη μου κόρη – 9 ετών – να ρωτά τη μητέρα της στο διπλανό δωμάτιο

Μαμά τι είναι το sex?

Όταν οι άνθρωποι κάνουν sex βγαίνουν και το λένε?

Οι άνθρωποι κάνουν sex σε όλο τον κόσμο ή σε συγκεκριμένες χώρες?

Όταν οι άνθρωποι κάνουν sex το λένε στους γονείς τους? Και εκείνοι τι τους λένε? συγχαρητήρια?

Γιατί οι άνθρωποι κάνουν sex?

Είδα την Θ***** (η μικρή της αδελφή 4,5 ετών) να παίζει με τον Κωνσταντίνο και να χοροπηδάνε μαζί. Κάναν sex?

Δεν συγκράτησα τις απαντήσεις της μητέρας της καθώς - προφανώς πιάστηκε εξ απήνης - ήταν μάλλον ασυνάρτητες προσπαθώντας να είναι  σοβαρές και πειστικές αλλά ταυτόχρονα να μην πονηρέψουν την μικρή περαιτέρω.

Χαίρομαι που δεν ήμουν εγώ ο αποδέκτης των ερωτήσεων, δηλώνω ξεκάθαρα ότι θα αδυνατούσα να ανταποκριθώ, άσε που το πιθανότερο είναι να ξεκαρδιζόμουν στα γέλια.

Πλάκα έχουν οι κουβέντες για το sex σε αυτή την ηλικία.

Για αργότερα φοβάμαι…

Το καλοκαίρι που έρχεται και φεύγει

Το παρακάτω το έγραψα πέρυσι το Σεπτέμβριο στο τελείωμα ενός όμορφου Καλοκαιριού. Στην δουλειά αρχίζουμε να προγραμματίζουμε τις άδειες για το φετινό και το θυμήθηκα.  

Το καλοκαίρι που φεύγει..

Δεν είναι κειμενάκι που θα κλαψουρίσει για τις θάλασσες και τα βουνά που αφήνουμε πίσω όπως προδιαθέτει ο τίτλος.

Άλλωστε τα τελευταία 2 και βάλε χρόνια οι κλάψες είναι στην 1^η γραμμή.

Κινδυνεύεις να πέσεις σε κατάθλιψη και μόνο από το συνεχές σφυροκόπημα (Τηλεόραση, Ραδιόφωνο, ιντερνετ, εφημερίδες).

Και καθόλου να μην σε χει αγγίξει η κρίση – δύσκολο για μας τους συνηθισμένους ανθρώπους  – με τον βομβαρδισμό που δέχεσαι άμα δεν το κλείσεις το ρημάδι θα τα αρχίσεις τα zanax.

Στην αρχή του καλοκαιριού το φιλοσόφησα.

Τι έχει μείνει στην χώρα μας που να σου φτιάχνει τη διάθεση, να σε ανεβάσει, να πεις ότι αξίζει να το ζήσεις, να νιώσεις για λίγες στιγμές ευτυχισμένος?

 η παιδεία? η υγεία? οι αμοιβές?  (για όσους τυχερούς υπάρχει ακόμη δουλειά)

Από τα λίγα πράγματα που έχουν μείνει όρθια το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό είναι το ελληνικό καλοκαίρι.

Και άλλες χρονιές σχεδίαζα διακοπές, ταξίδια, μπάνια, φέτος όμως ήταν διαφορετικά.

Δεν ήταν η φυσική κατάληξη μιας συνηθισμένης χρονιάς. (Ανέκαθεν η χρονιά ξεκινάει Σεπτέμβρη για μένα.)

Ήταν η αναμονή μιας λύτρωσης. Λες και δεν θα ξαναγύριζα στα ίδια μετά τη σύντομη ανάπαυλα. Και τώρα που το σκέφτομαι σαν να το βλεπα αυτό στα μάτια φίλων και συναδέλφων…

Και το τράβηξα όσο μπορούσα. Πήρα την άδεια τμηματικά. Λες και έτσι κρατάει περισσότερο. Μια βδομάδα θάλασσα μετά μια βδομάδα βουνό, Αθήνα και δουλειά στο ενδιάμεσο, ξανά βουνό και πάλι δουλειά και δεκαπενταύγουστος στο βουνό και  θάλασσα τα ΣΚ.

Στην οικογένεια που «πάρκαρα» στο βουνό προφασίστηκα δουλειές και υπηρεσιακά θέματα στην Αθήνα. Στην υπηρεσία ότι διευκολύνω συναδέλφους για να προσέχει πάντα κάποιος το μαγαζί..

Η αλήθεια είναι ότι ζούσα για τις διακοπές που θα ερχόντουσαν. Για τη Παρασκευή που θα ξανάφευγα. Για την επόμενη εξόρμηση.

Δεν έμεινα ούτε ένα ΣΚ στην Αθήνα. Όσο μου επέτρεπε ο μειωμένος μου μισθός και η πατρική φιλοξενία στο βουνό την κοπάναγα. Πηγαινοερχόμουνα και με τραίνο για οικονομία.

Γράφω τις σκέψεις αυτές τώρα που τελειώνει το καλοκαιράκι γιατί φοβόμουνα μη με ματιάσω.

Και του χρόνου…

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ;

Αντιγράφω από το τελευταίο βιβλίο του Νίκου Δήμου

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ;

 Ναι – απαντάει αυτό το βιβλίο. Αλλά μην σκεφθείτε μολότοφ, οδοφράγματα και ένοπλη πάλη. Η επανάσταση που χρειαζόμαστε είναι ειρηνική και αναίμακτη – αλλά γι αυτό και πιο δύσκολη. Όλα τα βασικά μας προβλήματα: διαφθορά, έλλειμμα ανταγωνιστικότητας, γραφειοκρατία, αδιαφάνεια, κακοδιοίκηση, σπατάλη, φοροδιαφυγή, καθημερινή ταλαιπωρία, θα μπορούσαν να λυθούν με την καθολική εφαρμογή της νεότερης τεχνολογίας.

 Μιλώντας με έναν αγανακτισμένο νέο, ο Νίκος Δήμου αποδεικνύει πως η πρώτη επανάσταση που μας χρειάζεται είναι τεχνολογική. Προϋποθέτει όμως βούληση και τεχνογνωσία. Πράγματα δύσκολα, όταν στις καίριες θέσεις υπάρχουν συντηρητικοί, αδρανείς και ψηφιακά αναλφάβητοι τεχνοφοβικοί.

Τη φωτογραφία  - απεικονίζει το βιβλίο στο κομοδίνο μου - την βρήκα στο smartphone μου. Την είχε τραβήξει η μικρή μου κόρη που στα 4,5 χρόνια της έχει κάνει τη φωτογραφική μηχανή του κινητού το αγαπημένο της παιχνίδι. Ανοίγει την εφαρμογή βγάζει φωτογραφίες και video αποθηκεύει ή διαγράφει αρχεία κατά βούληση, ζουμάρει και απομονώνει λεπτομέρειες και γω τρέμω μη βρω καμιά μέρα τη συσκευή κομμάτια. Το σίγουρο είναι ότι οι γενιές που έρχονται ούτε ψηφιακά αναλφάβητες ούτε τεχνοφοβικές θα είναι.

Ο κατά Σωκράτη μορφωμένος άνθρωπος

Φωτογραφία από καδράκι στον τοίχο του Ωνασείου

Προσυπογράφω

Βροχερό απόγευμα στον Αλιμο

Κυριακάτικο - μετά από βροχή - απόγευμα στον Αλιμο.
Και μόνο για τη φωτογραφία άξιζε η βόλτα

Η πόλη που βρυχάται...

Παρακάτω ένα κειμενάκι που έγραψα ένα ζεστό βράδυ στην Κωνσταντινούπολη σε ένα άπό τα ξενοδοχεία της πλατείας Taxim όπου έμενα στο τελευταίο ταξίδι μου εκεί πριν από ένα περίπου χρόνο . Το θυμήθηκα παρακολουθώντας τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στην πλατεία. Τι θα ακολουθήσει?

 

 

Η πόλη που βρυχάται…

Είναι η δεύτερη φορά που ήρθα στην Πόλη, στην Βασιλεύουσα, στην Κωνσταντινούπολη.

Η πρώτη ήταν το 2009.

Και τότε μου είχαν κάνει εντύπωση τα μεγέθη. Ο πληθυσμός της, η έκταση που καταλαμβάνει, η κίνηση, μια πόλη που ποτέ δεν κοιμάται η Κωνσταντινούπολη.

Αν στο παρελθόν είχα χαρακτηρίσει έτσι την Αθήνα την Μαδρίτη και την Νέα Υόρκη τα παίρνω πίσω.

Εδώ ο χαρακτηρισμός παίρνει την σωστή του διάσταση.

Δεν γράφω το κειμενάκι για να εξυμνήσω τις ομορφιές της και τα μνημεία της.

Η μοναδική της θέση με τον Κεράτιο και το Βόσπορο και τις γέφυρες και το ατέλειωτο πήγαινε έλα των πλοίων και στο βάθος η Αγιά Σοφιά, το Μπλέ Τζαμί, το Τοπ Καπί, και ο πύργος του Γαλατά και οι μιναρέδες που ξεπροβάλουν από παντού…

Οι εικόνες που αντίκρισα από τη γέφυρα του Βοσπόρου δεν πρέπει να έχουν όμοιές τους στον κόσμο – τουλάχιστον σε αυτόν που έχω γνωρίσει.

Άλλος είναι όμως ο λόγος που γράφω απόψε.

Υπάρχει απίστευτος δυναμισμός στην Πόλη του 2012. Μια πόλη μια κοινωνία που βρυχάται και γκαζώνει.

Χιλιάδες οι διαβάτες στο Πέραν και στον πεζόδρομο που καταλήγει στο Γαλατά, πραγματική θάλασσα από κεφάλια. Όποια ώρα και να πας. Η Ερμού παραμονή Χριστουγέννων στις καλές εποχές επί 20 φορές και δεν υπερβάλλω.  Τα εμπορικά καταστήματα συνέχεια ανοικτά. Μέχρι τις 11.00 και 12.00 το βράδυ. Μπαρ και εστιατόρια αμφιβάλω αν κλείνουν. Ψωνίζουν, τρώνε, διασκεδάζουν, κυκλοφορούν. Απίστευτος δυναμισμός. Έκρηξη Ενέργειας.

Χλιδή και πλούτος και επίδειξη στο Νισσάντασι. Εικόνες που θα ζήλευαν πλούσιες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Σε 10 λεπτά είχαν περάσει 3 Ferrari από την Ιpectsi. (Porche BMW, Mercendes ούτε που τις προσέχεις). Όλες οι φίρμες στις βιτρίνες.

Απίστευτη ανοικοδόμηση στην Ασιατική πλευρά. Αν δεν την δεις δεν την πιστεύεις. Δεκάδες ( η μήπως εκατοντάδες) οι ουρανοξύστες και συνεχώς χτίζονται και άλλοι. Χτισμένη σε σχήμα μπούμεραγκ μήκους 130 χλμ άκρη με άκρη. Εμπορικά κέντρα που κάνουν τα δικά μας mall να φαίνονται παιδικά. Επιχωμάτωση σε μήκος 40 χλμ στην Ασιατική ακτή. Με πάρκα, με πράσινο με ποδηλατόδρομους και με όλες τις υποδομές μια σύγχρονης μεγαλούπολης. (Φυσικό αέριο, θέσεις parking, αποχέτευση, αποκομιδή σκουπιδιών – θα την έλεγες και καθαρή πόλη / άθλος για το μέγεθός της, πλήρης αστυνόμευση και κάμερες παντού. Και χιλιόμετρα νέων οδικών αξόνων επιπέδου Αττικής οδού και βάλε, δεν ξέρω και γω πόσους περιφερειακούς δρόμους μέτρησα που και πάλι δεν προλαβαίνουν τα εκατομμύρια των αυτοκινήτων. Νόμιζα ότι ήξερα από μποτιλιάρισμα. Οι ανερχόμενοι κάτοικοι μένουν Ανατολικά και δουλεύουν στο κέντρο. Παρατήρησα απίστευτο οικοδομικό συγκρότημα με δεκάδες ουρανοξύστες όπου σύμφωνα με τον ξεναγό ο Ερντογάν στέλνει πρώην κατοίκους αυθαιρέτων κτισμάτων που κατεδάφισε και τους χρηματοδοτεί με ευνοϊκά δάνεια.

Όλοι τρέχουν με χίλια. Ένα εργοτάξιο πίσω από ξενοδοχείο δούλευε όλο το βράδυ. Τα εμπορικά καταστήματα ανοικτά μέχρι αργά τις 11.00 το Σάββατο βράδυ στο Πέραν. Όλοι θέλουν να σου πουλήσουν κάτι. Έβρεχε την πρώτη μέρα πούλαγαν οι πλανόδιοι στο δρόμο ομπρέλες. Κρύο το πρωί της επόμενης πούλαγαν μπουφάν «ορίτζιναλ μαιμού lacoste» με 25 ευρώ – το έπαιρνες με 10. Τέτοια πίεση για κατανάλωση μόνο στην Αμερική την ένοιωσα. Και τους είχα για τεμπέληδες.

Σίγουρα οι αντιθέσεις είναι τεράστιες, ο ανειδίκευτος νέος εργαζόμενος των 350 ευρώ και το στέλεχος στη Πολυεθνική των κάποιων χιλιάδων. Και οι αμοιβές ακόμη χαμηλές – χαμηλότερες από Ελλάδα αν και σε λίγο τους φτάνουμε, και σίγουρα όλο αυτό το πράγμα έχει στοιχεία φούσκας. (εύκολος δανεισμός, διαφθορά, τιμές ακινήτων σε άνοδο, κατασκευαστικός οργασμός). Οι εκεί ολιγάρχες είναι κράτος εν κράτει.

Αλλά οι γείτονες παράγουν. Τα πάντα, αυτοκίνητα, αεροπλάνα, ρούχα, δερμάτινα, (ψηλότερα μεροκάματα από Κίνα, πιο εύκολη μεταφορά στις αγορές όμως) απίστευτες κατασκευές υποδομών και βέβαια ιδιώτες μαζεύουν τα σκουπίδια και έχουν ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Το 2009 όταν πρωτοήρθα είχα διαφορετικά μυαλά. Διαφορετικό βλέμμα τότε. Λίγο αφ υψηλού. Ο χορτασμένος Έλληνας. Βλέπεις δεν είχα νοιώσει την κρίση που βέβαια σε προσγειώνει ..ανώμαλα συνήθως.

Μου άρεσε και πάλι η Πόλη. Με σοκάρει όμως ο δυναμισμός της. Αναπόφευκτη η σύγκριση. Μια κοινωνία που απογειώνεται εδώ (δεν ξέρω τι γίνεται στα βάθη της Ευρασίας σίγουρα καμία σχέση) μια κοινωνία σε ύφεση, σε σήψη, σε διαρκή παρακμή, σε κατήφορο δίχως τέλος η πατρίδα μου.

Και ο πωλητής στο Grand Pazaar μου την είπε. Ήθελα κάτι ζωγραφισμένα καδράκια.- 200 –300 TL for the rich Italians and Germans but we are neighbors and you have problems, crisis, give me 100. Εγώ δεν απαντούσα και συνέχιζε. My friend your offer, make an offer. Ακόμη περιμένει…

Βλέπω αυτόν τον οργασμό εδώ και διαβάζω στο ιντερνετ για τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο τον Τσίπρα, τα ισοδύναμα και τη διαπραγμάτευση και αισθάνομαι ελάχιστος στον τραγικό αυτοκτονικό μας μικρόκοσμο, αμελητέα ποσότητα και γω και ο χώρος που δουλεύω που μια σιδηροδρομική γραμμή 100 χλμ την παλεύουμε 20 χρόνια.

Ο εκεί Υπουργός Μεταφορών μετράει 3 συνεχόμενες επιτυχημένες θητείες. Εδώ δεν θυμάμαι πόσοι πέρασαν τα τελευταία 3 χρόνια.

Να ταν πριν 10 χρόνια που δεν είχα υποχρεώσεις…

η πλατεία φωτογραφημένη από τον τελευταίο όροφο του 18 όροφου Marmara Taxsim Hotel  το 2009