Αυπνίες..

Καιρό είχα να αναρτήσω κάτι. Ο Σεπτέμβρης μήνας προσαρμογής και προγραμματισμού δεν αφήνει τελικά ελεύθερο χρόνο. Όταν το πρόγραμμα στρώσει και μπεις στην καθημερινή ρουτίνα τότε ναι, ανάμεσα σε επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις ξεκλέβεις χρόνο. Μέχρι να γίνει όμως αυτό να αποδεχτείς το καλοκαίρι που φεύγει και να σετάρεις το χειμερινό πρόγραμμα ο προσωπικός χρόνος συμπιέζεται. Απόψε – περασμένες μια μετά τα μεσάνυχτα – έχω ανάγκη να μιλήσω. Τα κορίτσια –μκρά μεγάλα – έχουν ξαπλώσει από νωρίς και γω μετά από ένα εξαντλητικό δεκάωρο στη δουλειά και ένα ψυχοφθόρο τετράωρο στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση αισθάνομαι λίγο πιεσμένος. Χτες έλειψα με άδεια. Όχι για ξεκούραση ή για κάνα ταξιδάκι. Γενικό λογιστήριο για ένα θέμα μισθοδοσίας στη Κάνιγγος, τράπεζα στο ενδιάμεσο για το ρημάδι το εξοικονομώ κατ οίκον, αλλαγή λαδιών στην Ηλιούπολη για το αυτοκίνητο, service για τον εκτυπωτή στην Καλλιθέα και πολλά τηλέφωνα στο ενδιάμεσο. Γύρω στις 13.00 έκανα ένα διάλειμμα μίας ώρας και ήπια ένα καφέ στο Κολωνάκι. Δεν έβρισκες να παρκάρεις. Οι καφετέριες γεμάτες. Δεν δουλεύουν όλοι αυτοί? Καλοζωισμένοι αστοί που μεσημεριάτικα απολάμβαναν τον καφέ στην λιακάδα Δευτεριάτικα. Από χρόνια έχω παρατηρήσει ότι όσες μέρες λείψω από το γραφείο τόσες χρειάζομαι για να επανέλθω σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Πρόσφατα διάβασα για ένα ρολόι που μετράει τον χρόνο ανάποδα. Τον δικό σου χρόνο. Απαντάς σε μια σειρά ερωτήσεων αρχικά βάσει των οποίων σου βγάζει το προσδόκιμο ζωής σου. Εισάγεις την ημερομηνία γέννησής σου και αυτό αρχίζει να μετρά τον χρόνο που σου απομένει. Ακούγεται μακάβριο αλλά ο κατασκευαστής του ισχυρίζεται πως είναι αισιόδοξο γκάτζετ. Ότι σου επισημαίνει την μοναδικότητα άρα και τη σπουδαιότητα της στιγμής που περνά και δεν ξανάρχεται. Με τέτοιες σκέψεις άντε να με πάρει ο ύπνος. Και άντε το δεκάωρο στο γραφείο είναι απαραίτητο για να ζήσουμε. Το τετράωρο στον καναπέ όμως? Βρε μήπως το παραγγείλω?