2 ΚΑΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

ειδα πρόσφατα
η μια ειναι το '71' στο cinema IDEAL και η άλλη το 'LOCKE' σε DVD, από το καλοκαίρι την έψαχνα.

τα τρέυλερ παρακάτω

http://www.imdb.com/title/tt2614684/

http://www.imdb.com/title/tt2692904/

ΔΥΝΑΤΗ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

http://vimeo.com/71338091

χωρις τίτλο

Με το τραγούδι αυτό ανακάλυψα το clubbing, φθινόπωρο του 93 φιλοξενούμενος στη Θεσσαλονίκη.
Ηταν η μόνη διασκέδαση που άντεχα τότε.
Απόφοιτος πλέον του Πολυτεχνείου λίγους μήνες πριν - τον Ιούνιο είχα γίνει Διπλωματουχος - και υποψήφιος νεοσύλλεκτος καθώς παρουσιαζόμουνα τον Νοέμβριο στο κέντρο εκπαίδευσης στο Χαιδάρι
.https://www.youtube.com/watch?v=o-urnGgFs4k

ΗΘΙΚΗ

• Ηθική είναι η στάση που υιοθετούμε απέναντι σε ανθρώπους τους οποίους αντιπαθούμε προσωπικά.»  Oscar Wilde

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

με μια καλοκαιρινή φωτογραφία από τη παραλία της μεσσηνίας..

10 Χρονών..

Για το πιο καλό και όμορφο πράγμα που συνέβη στη ζωή μου και το έκανα κατά λάθος.

Και που όταν το έμαθα κόντεψα να πεθάνω.

Πως έρχονται μερικές φορές τα πράγματα.

Εκεί που νομίζεις ότι ήρθε η καταστροφή έρχεται η ευλογία.

παιδι και οθονη

Από άρθρο των nytimes σχετικά με την έκθεση που επιτρέπουν οι γονείς των εταιρειών πληροφορικής στα παιδιά τους σε οθόνες.

So how do tech moms and dads determine the proper boundary for their children? In general, it is set by age.

Children under 10 seem to be most susceptible to becoming addicted, so these parents draw the line at not allowing any gadgets during the week. On weekends, there are limits of 30 minutes to two hours on iPad and smartphone use. And 10- to 14-year-olds are allowed to use computers on school nights, but only for homework.

Continue reading the main story

Continue reading the main story

“We have a strict no screen time during the week rule for our kids,” said Lesley Gold, founder and chief executive of the SutherlandGold Group, a tech media relations and analytics company. “But you have to make allowances as they get older and need a computer for school.”

το πλήρες άρθρο

http://www.nytimes.com/2014/09/11/fashion/steve-jobs-apple-was-a-low-tech-parent.html?src=me&_r=0

πολύ πλάκα..

Νομίζω ότι το συγκεκριμένο κόμικ το ανακάλυψα έφηβος.
Και αγόρασα με λαχτάρα κάποια επιπλέον τεύχη που βρήκα στη Θεσσαλονίκη πρωτοετής φοιτητής.
Αναδημοσίευση από το protagon
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.comics&id=36253

το πιο σοφό ρητό

από το βιβλίο του Μπουραντά "επί σκηνής χωρίς πρόβα"

"Στη ζωή μου ταλαιπωρήθηκα από αναρίθμητα βάσανα εκ των οποίων ελάχιστα συνέβησαν."

Στη δική μου να δεις..

Εις μνήμην..

Σήμερα πέθανε ο Α. Βαρδής.

Θυμήθηκα το τέλος της δεκαετίας του 90 που η .. κασέτα της "οικογενειακής υπόθεσης" έπαιζε με μεγάλη συχνότητα στο PUNTO.

Μου αρέσαν πολλά τραγούδια του.

Παρακάτω ένα από αυτά.

.https://www.youtube.com/watch?v=j9HcPrAX8eg

τα στημένα..

αναδημοσίευση από το protagon, ο τίτλος του είναι "ο τοπικής εμβέλειας" αλλά "τα στημένα" του ταιριάζουν περισσότερο, να το διαβάζω που και που

-Λοιπόν, Πετρόπουλε.

-Λοιπόν, κύριε Παντελή μου, «κουράζεται κανείς να είναι ο μόνος που φτάνει στην ώρα του, ο μόνος που μεταχειρίζεται καλά υλικά στη δουλειά του, που ντρέπεται για το ψέμα, ο μόνος που δεν κλέβει στα χαρτιά».

Λοιπόν, ξέχασέ τα αυτά, εμείς και στα στημένα μπαίνουμε και παίζουμε, παίκτες είμαστε, αυτή είναι η δουλειά μας, τη μεγάλη την τρίπλα θα την κάνουμε στο κόρνερ μαζί με τον Ζαϊρζίνιο, τον Γκαρίντσα, τον Μπεστ, τον Χατζηπαναγή και τον Αρδίζογλου.

Θα τους αδειάσουμε, από εκεί θα βγάλουμε τη δυνατή τη σέντρα, την κοφτή στο πρώτο το δοκάρι, να πεταχτεί δυο μέτρα πίσω από τον τελευταίο αμυντικό ο δικός μας και να σκοράρει με άπιαστο αριστερό στο γάμα, στο παραθυράκι, για να έρθει ο τοπικής εμβέλειας και να το ακυρώσει ως οφσάιντ, αυτή είναι η δουλειά του, αυτή η αποστολή του και η μοίρα του. Don’t worry, be happy. 

Όμως την τρίπλα μας αυτή, εκεί στο κόρνερ με τις λάσπες και τα χιόνια, δεν πρόκειται κανείς με τίποτα να τη σβήσει, θα μείνει ανεξίτηλη σαν το πέταλο του αλόγου του αγίου πάνω στον βράχο.

Υπάρχει ένα άλλο πρωτάθλημα που δεν μετριέται η νίκη με τα γκολ, αλλά με τις μεγάλες τις στιγμές και αυτό το ξέρουμε καλά όσοι μπαίνουμε και παίζουμε στο γήπεδο με τα στημένα.

Και κάτι ακόμα, κύριε Παντελή μου, δεν δίνουμε δικαίωμα για κάρτες και αποβολές, σκύβουμε το κεφάλι και αγωνιζόμαστε, να ήξερες τι χαρά που τους δίνουμε όταν μας βγάζουν έξω από το παιχνίδι, έξω από τις τέσσερις μεγάλες τις γραμμές. Είναι σαν να τους διευκολύνουμε.

Και ας βάζουνε τον Ματεράτσι να λέει, να γράφει τα άθλια λόγια του, στης Μασσαλίας τις αλάνες ο Ζινεντίν Ζιντάν γυμνάζει τα στρατεύματά του.

Αυτό ποτέ μην το ξεχνάς. Το τελευταίο μας παιχνίδι, εμείς θα το διαλέξουμε.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Μεσσηνία

Πανέμορφος προορισμός.

Πηγαίνω τις γυναίκες μου σε μέρη που γυρίζα πιτσιρικάς και εργένης.

Φωτογραφίες από

Καρδαμύλη από ψηλά















Σπίτι στη Καρδαμύλη

Ο Ταύγετος φωτογραφημένος από την παραλία της Καλαμάτας

Και η πρώτη μέρα στη θάλασσα..

Μετά από αρκετές ώρες οδήγηση, μια δροσερή απογευματινή βουτιά στην παραλία στο Ποσσείδι  είναι ότι πρέπει.

Η φωτογραφία γύρω στις 8.00 το απόγευμα στεγνώνοντας στην ξαπλώστρα αποκαμωμένος.

Καλές βουτιές.

Το ίδιο βράδυ αναπάντεχη συνάντηση στο εστιατόριο του ξενοδοχείου με το φίλο μου το Βαγγέλη που είχα να δω χρόνια και την οικογένεια που στο μεταξύ απέκτησε.

Τελευταία μέρα στο βουνό

Αύριο ξημερώνει η τελευταία μέρα μου στο βουνό.

Γρήγορα πέρασε η εβδομάδα. Καλά ήταν. Κι ας χαλαστηκα την Τρίτη μπριζωμένος από τα επαγγελματικά. Κι ας κατέβηκα εκτός προγράμματος την Τετάρτη στα Τρικαλα για οφθαλμολογικό θέμα υγείας του πατέρα αλλά και δικό μου(10 ευρώ η επίσκεψη) . (Ειχα κατέβει και την Δευτέρα για άλλες δουλειές). Κι ας μην  έκανα όλα όσα φανταζόμουνα ότι θα κάνω. 

Ετσι δεν γίνεται συνήθως?

Μαζεύουμε ένα σορό πράγματα που δεν κάναμε μια ολόκληρη χρονιά για να τα κάνουμε στις διακοπές. Λες και μπορούν να χωρέσουν όλα σε 10 μέρες.

Για να κάνω εναν απολογισμό…

Ειχα αποφασίσει να τρώω υγειινά. Κάτι εκανα. Φαγητό σπιτικό, πλούσιο και πολλά μικρά γεύματα

Ελλείψει γυμναστηρίου θα βελτίωνα τη φορμα μου με το γνωστό 15 λεπτο πρόγραμμα ισοτονικής άσκησης για .. πολυάσχολα στελέχη που δοκίμασα με επιτυχία και πέρυσι.  Εδώ το σχετικό link.

Ελα όμως που στην 1η προσπάθεια έπαθα καραμπινάτη θλάση και ο αριστερός μου ώμος έχει βγει  off.

Αποτέλεσμα ούτε basket έπαιξα, ακόμη ένα must του χωριού,  αν και όποτε τσέκαρα το γήπεδο παίζαν κάτι πιτσιρικάδες που θα μπορούσαν να είναι και παιδιά μου.

Δεν έκανα όμως ούτε τρέξιμο - δεν βοηθά και η μορφολογία του έδάφους με τις ανηφορο κατηφόρες - αλλά ούτε και κανένα γρήγορο περπάτημα με εξαίρεση τη σημερινή μέρα που αξιώθηκα. Κάτω από τη βάση λοιπόν στη φυσική κατάσταση.

Πήρα μαζί μου, 3 από τα 7 καινούργια βιβλία που αγόρασα την τελευταία μέρα μου στην Αθήνα  από την ‘ΠΟΛΙΤΕΙΑ’ - μεγάλη ανακάλυψη το βιβλιοπωλείο αυτό θα επανέλθω. Το ένα με τίτλο “ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΣΤΡΑΤΗΓΟΙ ΜΙΛΟΥΝ”  το τελείωσα και τα άλλα δύο το ‘ΑΟΡΑΤΟ ΧΑΣΜΑ’ του Δοξιαδη και την “11η ΩΡΑ” της Σωτη Τριανταφύλλου τα έφτασα στη μέση. Κάτι έκανα και δω. Πάντως οι επιλογές των τίτλων ήτσν παραπάνω από πετυχημένες.

Τράβηξα κάμποσες φωτογραφίες με την ξεχασμένη μου DSLR και έφτιαξα 2 νεα album στο iphoto με τίτλους ΄ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ” και ΄ΠΟΡΤΡΕΤΑ”

Ενημερώθηκα - το Σάββατο μετά από συνεχείς αναβολές - για τα τεκταινόμενα της εβδομάδας στο γραφείο. Τίποτα το ιδιαίτερο. Τζάμπα μπριζώνομαι.

Εκείνο το επαγγελματικό προφίλ μου στην Ε.Ε. δεν αξιώθηκα ούτε τώρα να το τελειώσω.

Ούτε τις επαφές μου στο google να ξεκαθαρίσω.

Ούτε καμιά δουιλειά στο σπίτι έκανα με εξαίρεση μια επισκευή της σεζ λογκ στη βεράντα που την πήγα στο τοπικό ξυλουργό. (5 ευρώ για μια ώρα δουλειά - του δωσα 10) και το κόψιμο των χόρτων της αυλής όπου έγινα εξπέρ.

Πέρασα άπειρες ώρες στο ‘ΔΙΣΤΡΑΤΟ’  με αναθρακούχο μεταλλικό νερό και με μπύρα χωρίς αλκοόλ στα high  μου, ενω τα πιτσιρίκια παίζανε δίπλα στη πλατεία. (Διάβασα και 2 κυριακάτικες εφημερίδες και τους 4 τροχούς εκεί. )

Τα πιτσιρίκια σίγουρα θα χουν αναμνήσεις.

Το νέο καφέ  Αρκούδα δεν το επισκέφτηκα. 

Φάγαμε με τους γονείς μου έξω για την επέτειο τους, μια από τις παραδόσεις που κρατάμε, καλά ήτανε.

Αλλα 2 βράδυα τα περάσαμε στο γνωστό σουβλατζίδικο φτηνά (κάτω από 10 ευρώ οι τέσσερις μας) χορταστικά και νόστιμα.  

Μια εκδρομούλα μέχρι το Νεραιδοχώρι την αξιώθηκα επίσης. Οχι όμως κάτι πιο μακρινό που ήλπιζα όπως Γιάννενα ή Πάργα. Δεν βγήκε το πρόγραμμα. Ας είναι. Θα έσπαγε όπως καλύτερα η εβδομαδα στο βουνό με μια μακρινή εκδρομή. Κάπου στο μέσο της εβδομάδας είχα ψιλο βαρεθεί και το διάλειμμα χρειαζότανε.

Λίγους παλιούς φίλους και γνωστούς είδα. Δεν βοήθησαν και οι ημερομηνίες που διάλεξα να έρθω, καθώς ο κόσμος μαζεύεται από αυτή την εβδομάδα  και μετά με αποκορύφωμα τον 15 Αύγουστο, ενώ εγώ ήμουν εδώ 26/7 - 4/8. Μου αρέσει να είμαι εδώ τις μέρες που δεν έχει τον πολύ τον κόσμο, είναι όλα πιο χαλαρά, αλλά ζηλεύω λίγο που δεν θα είμαι εδώ την άλλη εβδομάδα, να με δουν και να τους δω.

Τους γονείς τους ειδα αρκετά, μένουμε πρακτικά μαζί, σε διαφορετικό όροφο. Τον πατερά περισσότερο με τις περί υγείας συζητήσεις την μάνα λιγότερο - σε ρόλο υπηρέτριας όλων μας. Και την οικογένεια της αδελφής επίσης. Ιδιαίτερα τη μικρή μου ανηψούλα. Τι περάσαμε μέχρι να ρθεί αυτό το πλασματάκι…χαλάλι του.

Τις διαπροσωπικές σχέσεις τις διαχειρίστηκα σχετικά καλά, καλύτερα από πέρυσι. Σημαντικό αυτό. Η αποστασιοποιηση και τα λίγα λόγια είναι καλή μέθοδος. Αλλωστε ποιος είμαι εγώ που θα διορθώσω τους άλλους? Εδώ μετά βίας τα καταφέρνω με τον εαυτό μου.

Και με τα ασθματικά μου καλά τα πήγα. Οσο θυμάμαι τα περσινά και τα προπερσινά…

Διατρέχοντας ξανά το κείμενο δεν έκανα και λίγα. Δε βαριέσαι. Αλλωστε σε διακοπές είμαι. Τώρα αν και στις διακοπές έχω ανάγκη να τσεκάρω λίστες για να αισθανθώ πληρότητα, ένα θεματάκι το χω, αλλά αυτό το χω αποδεχτεί πια..Και ποιος δεν τα χει τα θεματάκια του..

Υ.Γ. έκανα και 2 αναρτήσεις στο blog. (αυτή είναι η 2η..)

ΑΡΧΗ ΔΙΑΚΟΠΩΝ

Πέρασε το  πρώτο  24ώρο των διακοπών στην Ελάτη, στο οικογενειακό εξοχικό στο βουνό.

Πέρασε με την ηρεμία του βουνού, με το σωστό πλήθος κόσμου (ούτε πολύς να είναι κουραστικός, ούτε λίγος να αισθάνεσαι μοναξιά)  με τα τζιτζίκια, τα έλατα, τον έναστρο καθαρό ουρανό.

Με τα καλωσορίσματα, με το στρωμένο έτοιμο τραπέζι, το πεντακάθαρο σπίτι, τη θέα από την βεράντα στα απέναντι βουνά, τα ελατάκια της αυλής που ξεπεράσαν σε μπόι το σπίτι.

Με την βόλτα στην παιδική χαρά και στους δρόμους του χωριού.

Με το Κυριακάτικο πρωινό στην εκκλησία και με το καφέ στην πλατεία με την εφημερίδα.

Με την παρέα των καινούργιων μου βιβλίων, που μη ξέροντας με ποιο να ξεκινήσω τα διαβάζω δύο και τρία βιβλία παράλληλα.  

Με τους γονείς που μεγαλώνουν με τα προβλήματά τους αλλά είναι εκεί.

Με τα πιτσιρίκια να λάμπουν από χαρά παίζοντας και κάνοντας φίλους παντού.

Στοιχεία ευτυχίας τα οποία αξιώνομαι και ζω.

Δεν ξέρω αν θα ναι και οι υπόλοιπες 10 μέρες έτσι, μακάρι να είναι, στατιστικά δύσκολο.

Ειμαι ευγνώμων όμως για αυτό το πρώτο 24 ώρο.

in the city .. chromatics

Ενα ωραίο τραγουδάκι για την πόλη λίγο πριν την αφήσουμε (λέμε τώρα..) http://www.youtube.com/watch?v=fhlCJTxxUYI

https://www.youtube.com/watch?v=vWD7k6TrJ-gκαι ακόμα ένα φευγάτο από τους ίδιους..

η Σιδηρά Μεραρχία

πιθανότατα στο 5ο Συνταγμα της 1ης Μεραρχίας ή Σιδηράς Μεραρχίας υπηρέτησε και πολέμησε ο παππούς μου πατέρας του πατέρα μου, από το Α Βαλκανικό Πόλεμο έως και το τέλος της Μικρασιατικής Εκστρατείας.
Βάζω εδώ το παρακάτω link να το διαβάζω όταν νομίζω ότι περνάω ζόρια

http://www.livepedia.gr/content-providers/periskopio/stratiwtiki-istoria/impz.pdf

Τα σημαντικά και τα λιγότερο.. σημαντικά

Την Μεγάλη Τετάρτη ήταν η τελευταία μέρα στη δουλειά, πριν τις σύντομες Πασχαλινές διακοπές.

Μεγάλη Παρασκευή το πρωί ξεκίνησα με την οικογένεια για την γενέθλια πόλη να 

περάσουμε με τους δικούς μου το Πάσχα.

Μεγάλη Πέμπτη και Παρασκευή το μυαλό μου δεν ξέφευγε από τα εργασιακά. 

Τρέχοντα θέματα, ζητήματα σε εκρεμμότητα για μετά το Πάσχα, πιθανές συγχωνεύσεις των Υπηρεσιών και νέοι ρόλοι…

Από το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής από την περιφορά του Επιταφίου και μετά το μυαλό ξέχασε τα πάντα. 

Λίγη εκκλησία, οικογένεια,  κοντινές βόλτες, φαγητό, η Μικρασιατική Εκστρατεία του Καργάκου …

Το συνειδητοποίησα χτες Δευτέρα του Πάσχα στο γυρισμό ότι ο διακόπτης είχε γυρίσει τόσο έντονα στο off.

Λες να ναι κανά θαύμα?

Κάποιος μου έδειξε αυτό το τριήμερο ποιά είναι τα σημαντικά … 

Την οσμίστηκε την κρίση...

Προχτές βρέθηκα στα Χανιά για το έργο του Αεροδρομίου.

Ενας νεαρός που ανέλαβε να μας πάρει το πρωί από το ξενοδοχείο θέλοντας να μας πει ότι οσμίστηκε την κρίση μας είπε τα παρακάτω:

“Πριν από χρόνια δούλευα στη νύχτα, εκεί λοιπόν που πριν χρόνια σε ένα τραπέζι 3 άνδρες πέρνανε 3 μπουκάλια, αρχίσανε και την επόμενη χρονιά και πέρνανε 2 ή και 1 μπουκάλι  και μετά πέρναν από ένα ή δύο ποτά, εκεί λοιπόν κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά”

Λεβεντιά το θέμα ήταν να καταλάβεις ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά όταν 3 άνθρωποι πληρώνανε και πίνανε 3 μπουκάλια…

Και μια φωτό από Χανιά

SUMMERTIME - THE SONG

Και αυτό το τραγούδι το πρωτοάκουσα στα 20 και το λατρεύωhttps://www.youtube.com/watch?v=guKoNCQFAFk

PERFECT DAY - THE SONG

Ειναι μερικά τραγούδια που θυμάσαι την πρώτη φορά που τα άκουσες και τα ακούς πάντα με την ίδια λαχτάρα.

Το Perfect Day από τον Lou Reed το άκουσα ένα κρύο φθινοπωρινό απόγευμα στο Βόλο πριν 17 χρόνια.

Ημουν στον Η/Υ και δούλευα μια βάση δεδομένων με τις κολλήσεις του αγωγού φυσικού αερίου.

Θυμάμαι ότι σταμάτησα τη δουλειά και για καμιά ώρα κοίταζα το ταβάνι.  

Το βάζω εδώ να ακούω συχνότερα

https://www.youtube.com/watch?v=QYEC4TZsy-Y

A bad week end

I decided earlier today to become an english writer. As no one seems to give a shit for my blog in Greek i ll practice my ability in english and who knows perhaps my luck will change.

Tonight i am going to describe an unusual week end i had almost two years ago. It was not only unusual but a week end of a really bad luck.

On Friday afternoon i left the office at 17.00 o’clock. The program was to spend two days with my family at Kalamos village where parents of my wife own a small - but with a great view - property.

At about 18.30 and after half an hour of necessary packaging the devoted yaris was ready to go. According to the time schedule at about 19.30 i supposed to enjoy my coffee  at the balcony staring at the sea. But as soon as we took the high way the traffic was so heavy that our velocity followed almost to 20 km  per hour. Spending almost one hour at this rate  with my two lovely daughters at the age of 7 and 3 accordingly getting tired traveling  with a small car full of things the trip was not so pleasant. 

We arrived at the village at about 21.00 o clock. The first impression was not good as it was late September and the dark was heavy. Further more no one was at the properties near our house and all lights were off. Besides the only lamp on the street was out of order and the three females of the family became anxious.

But the worst thing of all was that when we tried to get out of the car and enter the house my wife realized that she had forgotten the keys back to Athens.

Although i had some immediate ideas of committed a murder or getting an instant divorce as proper actions i acted as a manager understanding that there were no use, so i proposed to the rest of the family to go down to the village (the property lies on a hill) and eat some pitsa

After all the above at about 22.00 we were eating pasta and souvlaki and drinking beer at Mariana’s place. 

Later in the evening we took the way back to Athens were we arrive at about 01.00 o’clock in the morning tired and we went forward to our beds.

The next day - Saturday morning - was so hot that all the girls, my wife (yes the one who forgot the keys) including were starting to beg leaving Athens. Athens was an empty city, and as history tells no man can fail to fulfill woman expectations when they beg for something.  

At about 11.00 o clock in the morning we arrived at Kalamos village again. No delays during the 1 hour trip this time. We opened the house, we carried baggages inside, we bring the arm chairs to the veranda.  

My wife began cooking. First surprise, that the electric ….  was working at almost half the necessary electric power. Second surprise, water flow was limited and after some time we had almost zero float.

At about 14.00 the most surprising  event. 500 meters away at the next hill a fire appeared in the middle of a beautiful forest. 10 minutes later a second one about 50 meters upper than the first  and then a third fire 50 meters above.

At 15.00 a helicopter began throwing water at the fires and later 2 yellow airplanes trying to help throwing water also.

We spent some time watching  as it was the first time for us looking at such an effort happened so near but soon we thought it was not wise standing there and probably we had better going for dinner at the village.

It   was that moment when i tried to pick up a magazine from the floor that i felt a pain lower in  my back at my waist, that i just went to the nearest bed and lied down.

The pain was severe and my fear of the fire and my little girl cry made it terrible. Another restriction was that my wife was not able to drive. So there were no possibility for us to move. I took some medicine at once but i had to wait for some hours for a positive effect. So we call the cavalry. My wife’s parents in our occasion. They arrive in the afternoon with a fiend from the neighborhood to drive my car.

I got up with a lot of help and it was painful. We all arrived back in Athens in the evening. I stayed in bed for a week taking any kind of pills.

It was really a bad week end. 

Απλή Γεωπολιτική

Αρθρο του Ν.Δήμου στο protagon που αξίζει να ξαναδιαβάσω

>http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.kosmos&id=32095

Η συνήθεια της Δευτέρας

Εδώ και 2 -3 χρόνια έχω αποκτήσει μια ευχάριστη συνήθεια. Κάθε Δευτέρα απόγευμα μετά το γραφείο πηγαίνω στο Κολέγιο Ψυχικού και εκεί στο κλειστό γυμναστήριο του κολεγίου παίζω με κάτι φίλους μπάσκετ. Από τότε που με θυμάμαι στην ενήλικη ζωή μου το μπάσκετ μου πρόσφερε παρέα (και μερικούς καραμπινάτους τραυματισμούς). Στα χρόνια μου τα φοιτητικά στη Θεσσαλονίκη στο Ποσειδώνειο - τεράστιο και με προβολείς !! - απίστευτα πράγματα για μένα τον έφηβο επαρχιώτη, ως άνεργος μετά το στρατό στη γενέθλια πόλη μου ήταν οι μόνες ώρες που ξεχνιούμουν από το άγχος της επαγγελματικής αποκατάστασης, στο Βόλο στην πρώτη μου σοβαρή δουλειά, στην Αθήνα έπειτα, πρώτα στα Πατήσια και μετά στις Τζιτζιφιές, πάντα από τα πρώτα πράγματα που τσέκαρα ήταν το κοντινότερο αθλητικό κέντρο. Δεν ήμουν ποτέ κανένα ταλέντο. Οι πραγματικές - στο πλαίσιο μια ομάδας - προπονήσεις μου μετριούνται στα δάκτυλα των 2 χεριών κάπου εκεί στα 15 μου χρόνια. Αλλωστε για μένα αθλητισμός είναι το fun. Και η συχνότητα των παιχνιδιών μπορεί να ποικίλλει από 2-3 την εβδομάδα μέχρι 2-3 φορές το χρόνο όλα αυτά τα χρόνια. Και 9 στις 10 φορές πήγαινα χωρίς παρέα. Παρέα έβρισκα εκεί. Ηταν όμως πάντα η απαντοχή μου, η τουλάχιστον μια από αυτές. Οταν τα πράγματα σκουραίναν, οταν ήθελα να ξεχαστώ, όταν δεν είχα τι άλλο να κάνω ή όταν ήθελα να ξανανιώσω πιτσιρικάς πήγαινα στο κοντινότερο γήπεδο. Θυμάμαι τη μέρα που ορκίστηκα και πήρα το δίπλωμα στο Πολυτεχνείο, το απόγευμα δώρισα στον εαυτό μου την 1η μου επώνυμη μπάλα μια adidas streetball. Εσκασε μετά από χρόνια όταν τη φούσκωνα σε ένα βενζινάδικο στην Αγίας Λαύρας, ένα καταθλιπτικό χειμωνιάτικο απόγευμα. Και η γυναίκα μου στα γενεθλιά μου πριν παντρευτούμε μια μπάλα μπάσκετ μου έκανε δώρο. Αυτή τη χάσαμε στο γυρισμό μας από καλοκαιρινές διακοπές. Δεν είμαι πια μικρός. Εχω καβατζάρει για τα καλά τα 40. Και από τραυματισμούς έχω αρκετούς. Ενα τροχαίο το 94 που άφησε ενθύμια κάμποσες βίδες στην ποδοκνημική. Γύρω στα 30 μου κάμποσες προπονήσεις στο aikido μου δημιούργησαν βουβωνοκήλη και εγχειρίστηκα. Μια λάθος εκτελεσμένη άσκηση στο γυμναστήριο μου προξένησε μια κήλη στο μεσοσπονδήλιο δίσκο, που με κράτησε στο κρεβάτι 2 μήνες προ 4 ετίας. Οταν όμως προέκυψε η ευκαιρία πριν 3 χρόνια η καρδιά μου πετάρισε. Μια καλή παρέα φίλων, γυμναστήριο κλειστό, καθαρά αποδυτήρια... Κι αυτά τα τρία χρόνια, τα είχαμε τα θεματάκια μας.. Στο 1ο κιόλας παιχνίδι, ένας απίστευτα ατσούμπαλος τύπος έπεσε στη πλάτη μου και ένας σπόνδυλος ψηλά στο λαιμό ταρακουνήθηκε έντονα (τη βγάλαμε την ακτινογραφία μας), ένα διάστρεμα 2ου βαθμού πέρυσι την άνοιξη και ενώ ήμουν σε φουλ φόρμα μου τελείωσε πρόωρα τη σεζόν, ενώ και τώρα που γράφω το μικρό δάχτυλο του δεξιού χεριού έχει ένα σοβαρό διάστρεμα.. Οταν έρχεται όμως η Κυριακή το βράδυ, που όλα είναι λίγο πολύ μουντά και το ΣΚ τελείωσε, αυτό που απαλύνει τη μουντάδα και τη Δευτεριάτικη μαυρίλα που έρχεται, είναι η στιγμή που αφού έχω διαλέξει τα ρούχα της επόμενης μέρας και ετοιμάσει την τσάντα του γραφείου, ανοίγω εκείνη την παλιά POLO που έχω από τα χρόνια τα φοιτητικά και βάζω μέσα τη φόρμα και τα αθλητικά παπούτσια.. Και όταν το μυαλό ανοίγοντας την ατζέντα προβάλει τις Δευτεριάτικες εκκρεμότητες και βάζει προτεραιότητες, σκεφτεται και τη στιγμή που θα μπω στο γήπεδο το απόγευμα και θα νιώσω τη χαρά του παιχνιδιού.. Και αυτό όσο και αν μεγάλωσα δεν αλλάζει..

Τι έφερε ο Αγιος Βασίλης ?

Τι έφερε ο Αγιος Βασίλης? Στο σπίτι μου βασικά δύο πράγματα. Το 1ο είναι ένας νέος η/υ. Η μάλλον κάτι που έχει στοιχεία και φορητού υπολογιστή και tablet και τις δυνατότητες ενός καλού επιτραπέζιου συστήματος. Ας τα παρουμε από την αρχή. Αρχές του Δεκέμβρη μήνα είχα την τύχη να παρεβρεθώ σε ένα συνέδριο στις Βρυξέλλες της OLAF για την απάτη. Δίπλα μου μια πιτσιρίκα - ούτε 30 χρονων - είχε στα χέρια της ένα mac book air. Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που δούλευε. Κράταγε σημειώσεις, σερφαρε στο internet, google -άριζε όποια άγνωστη έννοια σε χρόνο dt, έβρισκε τις άγνωστες λέξεις στο λεξιλόγιο και ταυτόχρονα τσεκαρε το facebook για προσωπικά μυνήματα. Οσες ώρες είμασταν εκεί - και είμαστε ένα γεμάτο οχτάωρο - δεν είδα να αγχώνεται για μπαταρία ή να κουράζεται κρατώντας το. Μία από τις Κυριακές πριν τις γιορτές που τα καταστήματα ήταν ανοιχτά μπήκα στο public και το περιεργάστηκα από κοντά. Από την άλλη έψαχνα εδώ και χρόνια τρόπο να αντικαταστήσω την κλασσική ατζέντα που με συντροφεύει από το 1996 στα επαγγελματικά μου. Ηρθε το πράγμα και κούμπωσε. Βρήκα και μια καλή προσφορά σε πολλές άτοκες δόσεις και να το 1ο δώρο που με συντροφεύει από την παραμονή των Χριστουγέννων. Το 2ο είναι ο Πυθαγόρας. Ο Πυθαγόρας είναι παπαγάλος. Οι μικρές ψήσανε τη μάνα τους να τους πάρει κατοικίδιο. Εγώ ήμουν ούτως ή άλλως πολύ απασχολημένος στις μέρες των γιορτών και έτσι όλο το πράγμα έγινε ερήμην μου. Ενα από τα απογεύματα που γύρισα στο σπίτι μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, διαπίστωσα ότι ότι δεν είμαι ο μόνος αρσενικός στην οικογένεια. Υπάρχει πλέον και ο Πυθαγόρας, ο οποίος διαμενει στο καθιστικό μας. Το πρώτο του κλουβί διαπιστώσαμε ότι ήταν μικρό και τον καταπίεζε. Αγοράστηκε ένα δεύτερο και ο Πυθαγορας - που στην αρχή μας κοίταζε αμίλητος και ακίνητος ως κότα - ξεθάρεψε και είτε πεταρίζει από την μία στην άλλη γωνία του ευρύχωρου κλουβιού του, είτε - όταν έχει οίστρο - τιτιβίζει. Και του χρόνου..