Μου τη βάρεσε...

Μια σκέψη με κατατρέχει από προχτές.

Να την κοπανήσω.
Εχω γίνει 46 χρονών.
Νιάζομαι για όλους, γυναίκα, παιδιά, γονείς, αδελφή, συναδέλφους.

Με όλα τους τα καλά με έχουν σκάσει.

Να και η διαπραγμάτευση και η έντιμη συμφωνία και το δημοψήφισμα ήρθε και έδεσε.

6 μήνες τώρα πως θα εξασφαλίσω και πως θα εξασφαλισθώ.

Και καπάκι και το γαμημένο το γραφείο με τις μηχανοραφιες και τους τακτικισμούς.
Δεν είναι η δουλειά που με ενοχλεί, αλλά τα υπόλοιπα.

Ενα μήνα πριν το capital control πήρα κάποια χρήματα των γονιών και τα έβαλα σε μια θυρίδα.

Πλέον είναι προσβάσιμα.

Τα παίρνω και εξαφανίζομαι...

Καβαλάω την alfa και μια Δευτέρα πρωί φυλάω τη Ζωή και τα κουνέλια, παίρνω τη τσάντα και το κολατσιό περνάω από τη τράπεζα και αντί για το γραφείο στο Ψυχικό τραβάω δυτικά.

Φτάνω Πάτρα μπαίνω στο καράβι ξημερώνω στην Ιταλία. Με κατεύθυνση δυτικά μέχρι να δω Ατλαντικό.

Κλείνω κινητά ξεχνάω γραφεία και υποχρεώσεις γονείς γυναίκα τα πάντα.

Τώρα γιατί σε λίγο πενηνταρίζω, τώρα που η alfa κρατάει ακόμα.

Θα το γλεντήσω όσο πάει. Θα τρώω θα πίνω στα καλύτερα. χωρίς πρόγραμμα, όπου βγεί. Οσο αντέξω. Τα χρήματα φτάνουν για κανα΄δυό χρόνια. Καλά είναι.

Και μετά επιστρέφω. Θα αντικρύσω τα κορίτσια μου θα χουν μεγαλώσει. Θα τους πω ότι δεν ήμουν καλός πατέρας αλλά θα επανορθώσω. Οσο για τη γυναίκα μου τι θα κάνει, θα με δεχτεί πίσω..  Για τους άλλους δεν με νοιάζει..

Σε μια στιγμή ειλικρίνειας το πα στον πατέρα μου. Μου απάντησε να πας συμφωνώ. Νομίζει ότι κάνω πλάκα.

Ρε λες?